چند خط درباره شعر

سرچشمه شاعرانه م انگار چند وقت است نمی جوشد.فعلا خوابیده است.  عجیبه. در بعضی از دوران زندگیم شدیداً فعال بود.  هر لحظه که کمی رمانتیک می شدم، چند خط شعر جاری می شد. الان نه زیاد. 

شاید چون یک منبع الهام بزرگ برای من طبیعته. الان مدتیه از طبیعت دورم. هربار به اون نزدیک تر شدم، روحم پر از طراوت شد.طراوتی که لازمه ی جوشیدن چشمه ی شعر است. نمیدانم شاید هم اگر بیشتر تمرکز کنم دوباره جریان پیدا کند. 

حالا که فکرش را می کنم می بینم واقعا شبیه یک معجزه است. کلمات در چینشی زیبا به تو الهام می شوند... انگار روح جهان که منشأ تمام عشق است، از طریق تو خود را بیان می کند. شعر یعنی این، هنر یعنی این. هنرمند مثل آیینه ایست که زیبایی هستی را به بهترین شکل نمایش می دهد. 

سرچشمه ی هنر، عشق است.